Inmiddels ben ik weer een week thuis van mijn Olympisch avontuur. En nog steeds is het moeilijk te bevatten. Voelt nog een beetje als een droom. Twee weken lang in het teken van sport, met duizenden atleten bij elkaar, nog meer journalisten om alles vast te leggen en nog eens veel meer toeschouwers die het live konden aanschouwen. Geweldig, bizar maar vooral heel bijzonder.
Het begon natuurlijk al met de spectaculaire opening. Achter Jan Smeekens, vlaggendrager, aan het Olympisch Stadion in als onderdeel van de Nederlandse equipe. Het is echt een geweldige ervaring om zo’n groot stadion in te lopen. Omdat het erg koud was, ben ik direct na het rondje in het stadion weer naar het Olympisch Dorp vertrokken. Waar ik net als vele andere Nederlanders op de NOS de opening heb gekeken. Het is gek om te bedenken dat ik nog geen 15 minuten geleden zelf in dat stadion liep, waar op dat moment de Koreanen binnenkwamen.
Pas de dag erna besefte ik dat ik toch echt op de Olympische Spelen was. Ten eerste omdat ik na mijn eerste trainingsrun bij de finish ontvangen werd door niemand minder dan Koning Willem Alexander zelf. Ten tweede omdat ik na afloop van de training wel tien journalisten om me heen had staan. Tien verschillende mediaplatforms die allemaal wilde weten hoe mijn training was gegaan. Ja training!! Echt bizar. Na een gemiddelde World Cup wedstrijd zijn het er 3 of 4 die wat van mij willen weten. Maar op de Olympische Spelen wil iedereen weten hoe het gaat, waarom ik skeleton ben gaan doen en wat mijn verwachting is van de wedstrijd. Een hele ervaring, ik vond het vooral ontzettend leuk dat er zo veel interesse was voor mijn sport, een sport die 4 jaar geleden niemand kende toen ik ermee begon.
Jullie weten natuurlijk allemaal dat ik als 8ste ben geëindigd en dat ik daar zelf ontzettend trots op ben. Met een Olympisch Diploma terug naar Nederland is echt heel mooi. Maar voor mij was de wedstrijd ook het allermooiste moment van de Olympische Spelen. Vier runs mogen doen tegen de beste dames van de wereld, op de wedstrijd waar iedereen bij wil zijn, toegejuicht door mensen die rijen dik langs de baan stonden. In één woord GEWELDIG! Ik heb er echt van genoten.
Na mijn wedstrijd heb ik nog veel mooie momenten meegemaakt. In de week na mijn wedstrijd kon ik tussen alle interviews door ook nog kijken bij wat andere sporten. Big air, schaatsen, parallel slalom, ijshockey en als hoogte punt de gouden plak van Suzanne Schulting bij het shorttrack. De eerste gouden medaille op het shorttrack. Een vol stadion waarin uiteraard veel Koreanen zitten die heel hard aan het joelen waren voor de 2 Koreaanse in de finale, maar Suzanne pakte ze allemaal in. Geweldig om te zien. Daarnaast is zo’n moment natuurlijk ontzettend motiverend en inspirerend. Ik ga dan ook mijn best doen om over 4 jaar mee te doen om de gouden plak bij het skeleton.
Maar nu eerst even wat rust pakken, even lekker ertussenuit om de batterij weer op te laden om half april weer fris en fruitig aan de zomertraining te beginnen. Ik blijf natuurlijk wel iets doen, want stilzitten kan ik toch niet, dus ik ben binnenkort wel weer bij Climax te vinden.
Groetjes,
Kimberley